آسمان همچو صفحه دل من

     روشن از جلوه های مهتابست

امشب از خواب خوش گریزانم

    که خیال تو خوشتر از خوابست

خیره بر سایه های وحشی بید

  می خزم در سکوت بستر خویش

باز دنبال نغمه ای دلخواه

  می نهم سربه روی دفتر خویش

بیگمان ز آن جهان روَیایی

   زهره بر من فکنده دیده عشق

می نویسم بروی دفتر خویش

   جاودان باشی ای سپیده عشق

صدا کن مرا

                                صدای تو خوب است

صدای تو سبزینهء آن گیاه عجیبی است

                که در انتهای صمیمیت حزن می روید

در ابعاد این عصر خاموش

من ازطعم تصنیف درمتن ادراک یک کوچه تنهاترم          

بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهائی من بزرگ است

  و تنهائی من شبیخون حجم ترا پیش بینی نمی کرد

         و خاصیت عشق این است

زیبائی غروب خورشید